Het gebeurt me gelukkig zelden, maar de afgelopen twee weken was ik ziek. De griepepidemie van dit jaar had me behoorlijk te pakken. Ik heb nog nooit echt griep gehad denk ik, want ik was écht heel ziek. Dat ken ik helemaal niet op deze manier. Koorts, snipverkouden, hoesten, hoofdpijn, spierpijn. Na een week koorts te hebben gehad dacht ik snel weer op te knappen. Maar dat had ik mis. De griepverschijnselen, op de hoofdpijn na, waren verdwenen. Ik had dus bedacht dat ik met een paracetamolletje de wereld wel weer aan zou kunnen. Helaas... Bij het traplopen merkte ik het eigenlijk al. M'n benen leken wel van elastiek en toen ik beneden was had ik het gevoel dat ik de trap op in plaats van af was gelopen. Knikkende knieën van vermoeidheid. Blijkbaar was deze griep nog niet klaar met mij. De kinderen hadden vakantie deze week waarin ik eigenlijk weer beter had willen zijn. Vooral onze dochter had op mijn aandeel in de vakantievreugde gerekend. Ik moest echter vanaf de bank, vanonder een dekentje, toekijken hoe de vakantie zich ontwikkelde. Dochterlief verveelde zich stierlijk want al haar vriendinnen waren op vakantie. En waarom deden wij nou nooit iets leuks in de vakantie.
Hoofdregisseur?
Nu zeg ik steeds dat ik hoofdregisseur ben, maar de afgelopen week was ik de regie volledig kwijt! Ik twijfelde enorm aan mezelf. Ik was geen goede moeder omdat m'n dochter zich verveelde en waarom gingen wij nooit op wintersport eigenlijk? En wie dacht ik wel dat ik was om vrouwen de regie over hun hoofd terug te geven. Het zou allemaal één groot fiasco gaan worden. Je begrijpt wel dat ik me door deze gedachten niet alleen lichamelijk maar nu ook geestelijk een wrak voelde. Sinds mijn depressie van eind 2014 had ik me niet meer zo ellendig gevoeld... Je wilt echt niet weten wat ik allemaal bedacht toen ik daar op de bank lag. Hoe ik mezelf herpakte
Gelukkig kon ik me op een gegeven moment, toen ik écht gek van mezelf werd, mijn eigen wijze les over het apenbrein en het opperbrein herinneren. Toen ik eenmaal tot de conclusie was gekomen dat mijn apenbrein de regie volledig had overgenomen werd ik al wat rustiger. Blijkbaar is het zo dat als je lichamelijk erg verzwakt bent, je apenbrein rare sprongen gaat maken. Bij mij werkt dat in ieder geval wel op die manier heb ik nu ontdekt. Ik begon m'n gedachten vanaf dat moment te wantrouwen. Je hoeft immers niet alles te geloven wat je denkt, dat roep ik constant tegen iedereen... En je hébt gedachten, je bént niet je gedachten. Heel af en toe kon ik vanuit m'n opperbrein, de hoofdregisseur in mij, best een beetje lachen om wat ik allemaal dacht. En dat hielp enorm! Stukje bij beetje kalmeerde mijn apenbrein en kreeg ik de regie weer terug. Vandaag schrijf ik er zelfs een blog over en ben ik dankbaar voor de les die ik in deze twee weken heb geleerd. [sgmb id="1"]
