Je (mentale) lijden is een fantasie

Het leven bestaat niet alleen uit leuke momenten en gebeurtenissen, was het maar zo'n feest. Je hebt nu eenmaal andere mensen en wat ze zeggen en doen niet in de hand. En er kunnen je allerlei dingen overkomen die je niet zelf hebt uitgekozen. Op het moment dat ze gebeuren is het niet leuk, of zelfs vreselijk, even afhankelijk van wat het is. Een lekke band onderweg naar je vakantie-adres valt in de categorie niet leuk. Je man die er vandoor gaat met de buurvrouw valt in de categorie vreselijk. Tenminste, als je een leuke man hebt.

Je lijden in de werkelijkheid duurt maar kort

Dat daadwerkelijke moment waarop er iets gebeurt duurt nooit heel lang. Het lijden in de werkelijkheid is dus beperkt in tijd. Gelukkig. En weer door zou je denken... Maar helaas, daarna begint het echte grote lijden vaak pas, in je hoofd, in je fantasie...

Je brein gooit verleden, heden en toekomst door elkaar

Want wat doet dat mooie brein van je? Dat kan je moeiteloos telkens weer mee terugnemen naar dat moment waarop het gebeurde. Je ziet het voor je, je voelt het weer helemaal alsof het weer nu gebeurt. Je brein herinnert je ook nog even weer aan die keer in het verleden dat het ook gebeurde. Weet je nog wel wat er toen allemaal voor ellende achter vandaan kwam. En hup, de toekomst wordt er ook bij gehaald. Je fantaseert er druk op los. Alles wat er kan gebeuren trekt als een film aan je voorbij.

In je hoofd ontstaat een fantasiewereld

En zo creëer je in je hoofd een hele fantasiewereld waarin je lijden steeds groter wordt. Je gaat helemaal op in je fantasie. Je twijfelt geen moment aan de waarheid van die fantasiewereld, het lijkt allemaal ook zo echt. En daardoor verleng je je lijden onnodig. Het wordt zelfs nog groter dan het oorspronkelijk was.

Een voorbeeld uit de praktijk

Misschien is het wel 'leuk' om dit te illustreren met een voorbeeld. Het is nog vrij vers, maar vooruit, het gaat over mijzelf. Een kijkje in mijn hoofd... De afgelopen drie dagen was het daar echt niet leuk. Ik zal je de situatie even schetsen...

Per ongeluk op de vaatwasserklep gevallen bij het stoeien

Sinds we terug zijn gekomen van vakantie verloopt de communicatie met onze zoon van 18 heel stroef. En dan druk ik me heel netjes en voorzichtig uit. Hij is thuis gebleven en heeft daar de vaatwasser stuk gemaakt door op de klep te vallen tijdens het stoeien met z'n vriendin. En het was nog maar drie weken eerder dat hij in eenzelfde stoeibui iets anders kapot had weten te krijgen. Hij heeft het voorval met de vaatwasser verzwegen tot de dag van ons vertrek terug naar Nederland.

Zelf opdraaien voor de consequenties

Uiteraard stonden wij niet te juichen toen we terugkwamen. Om een lang verhaal kort te maken, het valt hem nu tegen dat hij zelf opdraait voor de praktische consequenties. Die houden in dat hij zelf de reparateur moest bellen. En toen die langs kwam dat hij de beste man moest ontvangen, op een tijdstip waarop hij liever nog in bed had gelegen. En hij moet nu afwassen totdat het gerepareerd is, met de hand, alleen, elke dag. Ook dat valt 'm tegen.

De ergste ouders in de wereld

Z'n vriendin woont ver bij ons vandaan, haar ouders zijn nu op vakantie en hij had het plan opgevat om daar nu twee weken naartoe te gaan. En dat vinden we prima, maar hij moet wel regelen dat bij ons de afwas wordt gedaan. Allemaal in het kader van de consequenties leren dragen van je acties. Je kunt begrijpen dat wij de ergste ouders in de wereld zijn. Dus wordt er heel veel ruzie gemaakt, geschreeuwd, met deuren geslagen en kwaad weggegaan.

De werkelijkheid was niet leuk, maar in m'n hoofd was het vreselijk

Het was echt vreselijk de afgelopen dagen. Vreselijk dat hij zo doet, natuurlijk, maar het schijnt erbij te horen op die leeftijd. En als ik m'n moeder moet geloven heb ik zelf ook zo gedaan. Waar het vooral vreselijk was is dus in mijn hoofd. Vooral na zo'n ruzie. Het moment van schreeuwen is niet leuk, de deur dicht horen slaan ook niet, maar daarna begint het echte 'feest'.

Hoe dat ging in mijn hoofd

'Hij houdt niet meer van me.' 'Wat doe ik dan verkeerd?' 'Waar heb ik dit aan verdiend?' Zelfmedelijden, me niet gewaardeerd en gezien voelen en angst voor de toekomst dus. "Straks raak ik hem kwijt'. Vooral die laatste was bij mij de grootste trigger. Ik krijg alweer tranen in m'n ogen. Je kind kwijt raken is ook nogal iets. En ja, daar heb ik vreselijk om gehuild. Maar laten we eerlijk zijn, het is niet erg realistisch. We hebben namelijk een erg goede band met elkaar. Toch zat ik zo diep in die fantasiewereld dat ik geloofde dat het echt was, ik raakte hem kwijt.

Kom op, je bent toch piekerexpert?!

Drie dagen heeft deze fantasie mijn dagen overschaduwd. Op de achtergrond hoorde ik steeds al een stemmetje in m'n hoofd dat ik hier als piekerexpert, als hoofdregisseur, toch uit moest kunnen komen? Maar ik wist het even niet, ik was er te verstrikt in geraakt in m'n fantasiewereld. En als ik er zelf niet uit kom, dan vraag ik, heel wazig, ik weet het, maar het werkt, en dat is wat telt, om leiding vanuit het Universum.

Hoe de oplossing kwam

Er zijn mensen die bidden tot God, ik vraag om tips, aanwijzingen en leiding vanuit het Universum. En of je er nu in gelooft of niet, die leiding kwam. De eerste aanwijzing was een audioboek van een Engelse opvoedcoach in mijn tijdlijn op Facebook. De boodschap sprak mij aan. De basis is dat er niets mis is met je kind, dat is gewoon kind en doet wat kinderen doen. Jouw reactie wordt bepaald doordat het iets in jou aanraakt, een oude pijn of angst. Mooie boodschap en het zette iets in gang in mij.

Een teken in de vorm van twee duiven op het juiste moment

Die middag was ik mijn man aan het vertellen over de nieuwste ruzie en de laatste ergernissen. Opeens gingen er twee duiven op de parasol in onze tuin zitten. Ik besloot op dat moment dat ik de ruzie moest laten rusten, dat ik er niet nog meer energie in moest steken.

De quote die alles in één klap duidelijk maakte

En gisteren vond ik een oude quote terug die me in één keer uit m'n fantasiewereld haalde. De quote was: "We suffer more from imagination than from reality". Ik zag ineens wat er al die tijd aan de hand was geweest. Ik had een hele fantasie gecreëerd over hem kwijtraken en dat het nooit meer goed kwam. En ik had geloofd dat die fantasie werkelijkheid was. En ik besloot dat vanaf dat moment los te laten, niet meer te geloven. De rust die toen in me kwam is onbeschrijflijk.

De fantasie blijft lokken, dus zal ik sterk moeten zijn

In de werkelijkheid zal het nog even doorbijten zijn. De vaatwasser is op z'n vroegst aan het eind van deze week klaar, dus het gemopper zal nog wel even aanhouden. Maar die fantasiewereld waar m'n brein me steeds naartoe probeert te lokken, daar ga ik niet meer naartoe. Het is dus een kwestie van stevig vasthouden en kalm blijven als er weer een storm over raast. In de cursus BAAS in eigen hoofd leer ik je hoe je dit (en meer) doet zodat je een meer gebalanceerd en relaxt leven hebt. Klik HIER voor meer informatie.