Eerlijk is eerlijk. Mijn leven is niet altijd zo ogenschijnlijk gemakkelijk geweest als het er nu vaak uitziet. Er zijn grote periodes geweest waarin ik enorm aan het worstelen was. Met mezelf, met anderen, met hoe het hoort, met wat er gebeurde. Met wat anderen zeiden of deden of juist niet zeiden en niet deden. Elke afwijking van het gewenste plaatje zorgde voor stress. Ik vroeg me destijds weleens af 'waarom is mijn leven zo zwaar'...
Het zat ook allemaal niet mee
Het meest voor de hand liggende antwoord op die vraag is dat het me nu eenmaal allemaal niet mee zat. Er gebeurden nu eenmaal vervelende dingen. Mensen deden soms gemeen en zeiden soms inderdaad dingen over me die ik niet leuk vond. Het viel ook vaak tegen hoe dingen uitpakten in vergelijking met hoe het in mijn hoofd zou moeten zijn. Toch was dat niet het antwoord op de vraag 'waarom is mijn leven zo zwaar'.
Vechten en controledrang
Dat was echter wel wat ik dacht en dus ging ik vechten met de realiteit die niet was hoe ik 'm wou hebben. Dikke rekening van de garage? Eerste reactie was huilen. Tweede reactie was bellen en vechten en dreigen en manipuleren. Het moest en het zou zoals ik het wou. Zoon geen VWO-advies? Praten als Brugman om 'm toch daar te krijgen. En vaak lukte het ook nog. Trots dat ik dan was... Controledrang noem ik dat nu. Het kostte me bergen met energie... Langzamerhand teerde ik steeds verder in op m'n energielevels totdat ik in 2014 een burn-out kreeg met een depressie.
Zwemles
Ik was als kind niet zo'n zwemmer... Je maakte mij niet blij met water. Ik heb heel lang last gehad van oorpijn, ben daar meerdere keren aan geopereerd en er was mij ingeprent dat water gevaarlijk was, dat mocht niet in m'n oren komen. Toen ik op zwemles moest was het dus drama... En het feit dat we een zwemjuf from hell hadden (iedereen in het dorp heeft het er nog over) maakte het niet beter. Ik krijg nog rillingen als ik eraan denk.
Verzuipen
Op een duistere maandagmiddag (dat denk ik tenminste, ik vind maandag echt zo'n zwemlesdag) had ik zwemles en ik weet nog dat we in onze badpakjes en zwembroekjes stonden te wachten in het halletje. Ik heb daar nu nog steeds beeld en geluid bij. Een paar hadden al om het hoekje gekeken en ja hoor, we hadden les van de dikke badjuf, zoals we haar noemden. Een golf van angst ging door de groep. Een kwartier later moesten we op onze rug zwemmen. Ik zakte steeds onder water, ik verzoop zowat. Toen deed zij een poging om me de belangrijkste les van m'n leven te leren. Ik stond er, puur door mijn angst voor haar, toen niet erg voor open en ik ging nog meer spartelen waardoor ik inderdaad weer kopje onder ging.
Drijven
De les die zij mij probeerde te leren was dat je niet moet worstelen en spartelen. Want als je daarmee stopt... dan drijf je... Tegenwoordig doe ik niks liever, lekker drijven op het water, lekker niks doen. Niet alleen in het water drijf ik graag. Ik drijf ook op het leven. Ik accepteer wat het leven me opdient alsof ik het zelf gekozen heb. Ik kies de weg van de minste weerstand. Niet dat ik over me heen laat lopen, maar ik doe de dingen vanuit een drijvende energie. Ik ga niet meer in de vechtstand. Ik leef minder vanuit m'n hoofd en meer vanuit m'n hart.
Waarom is het leven zo zwaar
Dus waarom is het leven zo zwaar? Omdat je vanuit je hoofd leeft in plaats van uit je hart. Je hoofd mag eens wat vaker uit. Hoe? Bijvoorbeeld met de praktische UIT-knop voor je brein die ik voor je heb. Heb je de gratis masterclass die ik hierover geef al eens gezien?
