Ik ben bang dat ik gek word
Ik ben bang dat ik gek word is een zin die regelmatig voorbij komt tijdens de gesprekken die ik met mensen heb. Voor sommigen is het een kleine gedachte die af en toe weleens opduikt. Maar voor anderen is het inmiddels uitgegroeid tot een monster in hun hoofd waar ze niet meer omheen kunnen. Ze denken het en ze denken het steeds vaker en ze beginnen het meer en meer te geloven. En dat is ook meteen waar de eerste denkfout wordt gemaakt.
Wat je aandacht geeft groeit
Als jij de gedachte aan gek worden in je hoofd steeds weer een podium geeft en er steeds weer waarde aan hecht, dan wordt het steeds groter. Dat is hoe het in je hoofd werkt. Iets kan zomaar ineens een ding worden als je er maar aandacht aan blijft schenken. Maar waarom denk je het dan? Dan moet er toch minstens iets van waar zijn? En dat is dus niet zo. Niet alles wat je denkt is waar. Eigenlijk is maar heel weinig waar en bovendien bepaal je zelf wat je wel en niet gelooft. Je hébt gedachten, je bent niet je gedachten. Je gedachten met een flinke korrel zout nemen is al een hele goede start om niet gek te worden.
Wat is normaal en wie bepaalt dat?
En wie bepaalt dat eigenlijk? Wat gek is en wat normaal is? Vaak kijken we daarbij een beetje naar anderen. Maar zo vaak krijg je niet een inkijkje in iemand's hoofd. Want daar praten we niet zo snel met elkaar over. Vaak uit angst om inderdaad bevestigd te krijgen dat het niet helemaal lekker met je gaat in je hoofd. Je wilt bovendien dat anderen je accepteren en je aardig vinden. Maar hoe moet je ooit weten wat normaal is en wat niet normaal is als het niet bespreekbaar is? Hoe weet je dan hoe het hoort te gaan in je hoofd? Een gebruiksaanwijzing of een instructievideo zat er al nooit bij. En wie bepaalt dat, wat normaal is? Bestaat het überhaupt, normaal?
Ik begon te denken dat ik gek was
Toen ik in het eerste jaar zat van mijn opleiding psychologie had ik op een gegeven moment een tentamen over abnormale psychologie. Ik moest een dikke pil in het Engels leren met een opsomming van alle voorkomende psychologische afwijkingen. Er stond dan een uitleg bij van hoe je iemand herkent die die afwijking heeft. Ik vond het zo vreselijk! Ik begon namelijk te denken dat ik zelf gek was, want ik herkende mezelf in heel veel dingen. Op zich niet heel gek als je je bedenkt dat in psychische stoornissen normale eigenschappen heel overdreven aanwezig zijn. Zo is iedereen die weleens somber is niet direct depressief.
Labeltjesplakkerij en geloven dat je je label bént
En dat is meteen een beetje het probleem wat ik heb met de hele labeltjesplakkerij. Want wie bepaalt wanneer iets erg genoeg is om een stoornis te heten? De één ervaart iets als een probleem en een ander kan met hetzelfde prima omgaan. Elk mens, elk hoofd en vooral elke beleving is uniek. Wat schieten we dan op met het plakken van labels? Dat heeft vooral te maken met de vergoedingen door zorgverzekeraars en het voorschrijven van medicatie. Over het algemeen worden mensen niet per se beter van een label. De kans is groot dat ze denken dat ze hun label zíjn. Ze worden hun diagnose. Ze gaan zich gedragen en voelen zoals het label voorschrijft. Met vaak het daaraan vast klevende gevoel net een beetje minder te zijn dan een ander zonder label.
Je bent het contact met de kracht in je kwijt
En ik vind dat zo jammer en triest. Want laten we voorop stellen dat niemand meer of minder is dan een ander. Elk mens is uniek en mooi op z'n eigen manier. Wat de taak van een psychologisch hulpverlener in mijn ogen is, is op zoek gaan naar de kracht en de heelheid die in elk mens aanwezig is. Een stukje wat onaangetast is door wat hij of zij heeft meegemaakt. Het is er, in iedereen. En al ben je dat stukje voor nu even kwijt, het is er nog steeds. Alleen dat al te beseffen geeft zoveel meer kracht dan een label. Als ik alle labels die ik zelf bij GGZ aangeboden heb gekregen toen ik een burn-out had had aangenomen, stond ik nu niet waar ik nu sta. Dat durf ik met droge ogen te beweren.
Eén verkeerde afslag en je brein sleurt je zo mee de diepte in
Waar het in de kern op neerkomt is dat je in je hoofd dagelijks enorm veel afslagen neemt. Dit denken of dat denken. Dit geloven of dat geloven. En dat alles al dan niet onder invloed van alles wat je hebt meegemaakt in je leven. Een paar keer de verkeerde afslag en je brein zeult je zo mee een oneindige diepte in. En voor je het weet ga je zo geloven in het verhaal dat zich daar in de diepte afspeelt dat je echt gelooft dat je gek dreigt te worden. Wil je dat onaangetaste stukje in jezelf terugvinden en je brein onder controle krijgen? Dan is het een goed idee om je aan te melden voor de gratis masterclass 'een UIT-knop voor je brein'. In de masterclass vertel ik hoe het werkte in mijn brein en hoe ik dat onder controle heb gekregen. Welke stappen ik daarvoor heb gezet. Om je aan te melden klik je HIER
