Eenzaamheid of gewoon alleen?
Ik ben regelmatig alleen. Nu ik een online bedrijf heb en vanuit m'n eigen huis werk heb ik geen collega's om me heen. M'n kinderen zijn volwassen, m'n dochter woont op kamers en m'n zoon heeft z'n werk en z'n vrienden. Bovendien ben ik in 2020 gescheiden en woont onze zoon ook de helft van de tijd bij z'n vader. Gelukkig voel ik me niet altijd eenzaam, maar soms kan ook ik me er niet aan onttrekken. Voor mij als piekerexpert is het natuurlijk super interessant wat maakt dat alleen zijn als eenzaamheid gaat voelen.
Mijn vriend is allergisch voor eenzaamheid
Echt alleen alleen ben ik eigenlijk niet, want ik heb een vriend. Dé remedie om je niet alleen en ongeliefd te hoeven voelen, schijnt. Maar hij woont 78 kilometer verderop en hij heeft twee pubers die hem om de week nog keihard nodig hebben, al zullen ze dat zelf niet zo toegeven. Bovendien heb ik helemaal niets aan de man op de momenten dat ik me eenzaam voel want daar is hij allergisch voor. Gevalletje bindingsangst. Ik hoef hem dus niet te bellen als ik bevestiging nodig heb. Dan duwt hij me juist nog wat meer de put in.
Eenzaamheid is iets wat ik zelf doe
Op dat moment maakt dat me super kwaad. Hoe kun je zo zijn? En gek genoeg is dat achteraf altijd precies wat ik nodig heb. Vanuit die boosheid word ik weer sterk, krijg ik strijdvaardige gedachten als 'ik heb jou helemaal niet nodig, ik zal je eens laten zien dat ik het wel alleen kan'. En als ik weer bij zinnen ben gekomen realiseer ik me weer dat dat hele gevoel van eenzaamheid iets wat ik zelf doe. Het gebeurt in mijn hoofd.
Ik geloof gedachten die m'n eenzaamheid aanwakkeren
Achteraf kan ik dan prima zien waardoor ik me eenzaam voelde, namelijk door mijn gedachten. Er is dan een plaatje ontstaan van hoe het zou moeten zijn (gezellig en met mensen om me heen) en mijn werkelijkheid. Door het grote gapende gat tussen de gewenste situatie en mijn realiteit ontstaat stress. En die stress zorgt voor gedachten als 'niemand wil bij me zijn', 'ik ben zielig', 'ik ben niet de moeite waard', 'niemand geeft om me'. Die gedachten geloof ik op dat moment en dat veroorzaakt een gevoel van eenzaamheid, van verdriet.
Vanuit eenzaamheid ontstaat de behoefte aan bevestiging
En dat gevoel van eenzaamheid zorgt ervoor dat je behoefte krijgt aan bevestiging. Als die uitblijft voel je je nog eenzamer en zieliger. Je gaat je ook anders gedragen naar mensen, vanuit behoeftigheid. De energie die je uitstraalt is anders. En die energie van behoeftigheid zorgt ervoor dat je dingen zegt en doet die ervoor zorgen dat je mensen afstoot. Je gaat steeds meer bewijs zien van je gedachten en de eenzaamheid neemt toe. Als je die vicieuze cirkel niet doorbreekt wordt de eenzaamheid en het bijhorende verdrietige en lege gevoel steeds groter.
Hoe je jezelf uit de vicieuze cirkel van eenzaamheid haalt
Je hoeft je gedachten niet te geloven. Je hébt gedachten, je bént ze niet. Door ze te observeren, naar ze te glimlachen en nieuwe gedachten te kiezen kun je jezelf uit die vicieuze cirkel halen. Probeer je te richten op de gewenste situatie. En dan niet 'oh, wat erg dat het er nu nog niet is', maar 'wat zou het fijn zijn als...' en je daar alvast op verheugen. In plaats van te zwelgen in zelfmedelijden ga je dan vol positieve verwachting de wereld in. Die energie is heel anders, je gedrag wordt anders en van daaruit ga je steeds meer op je pad krijgen wat bijdraagt aan de gewenste situatie.
Als je hier hulp bij kunt gebruiken, neem dan contact op om een afspraak te maken voor een coachgesprek. Je kunt me mailen via cindy@hoofdregisseur.nl Ook kun je overwegen om een cursus te volgen als 'de creatiekracht van je gedachten' of 'zelfliefde'.
