Is er iets mis met mij?

Terwijl je voor de buitenwereld de schijn ophoudt lever je in je hoofd een constante strijd. Allerlei gedachten vliegen door je hoofd en vragen in rap tempo om je aandacht. Het zijn niet alleen maar leuke gedachten. Sterker nog, het zijn overwegend niet-leuke gedachten. Over jezelf, over het verleden, over de toekomst, waar niet over? Je voelt je onzeker, je bent moe, je hebt de concentratie van een garnaal, je bent somber en je twijfelt... Is er iets mis met mij? Misschien moet je je eens laten onderzoeken?

Oppervlakkigheid en social media

Met anderen lijkt het altijd alleen maar goed te gaan. Mensen lachen en plaatsen perfecte foto's en hoogtepunten op social media. En als je vraagt hoe het met ze gaat zeggen ze 'goed'. Je vraagt niet wat er zo goed gaat en of echt alles goed gaat. Echte diepgaande gesprekken met een echte connectie waarin alles gezegd mag worden en waarin je echt gezien wordt zijn zeldzaam. En in die oppervlakkige vergelijking met anderen kom jij meestal als verliezer uit de bus. In jouw hoofd in elk geval.

Misschien moet je je eens laten onderzoeken?

En dus kom je steeds weer tot de conclusie dat je je misschien maar eens moet laten checken... En dus ga je naar de huisarts en daar doe je je verhaal, je bent in tranen want het is best een ding om dit hardop uit te spreken. Het wordt er ineens een stuk echter van ofzo. Veel huisartsen kunnen niet tegen tranen, dus nemen ze je heel serieus. Dus verwijzen ze je door, naar de praktijkondersteuner of naar GGZ. En dan is het officieel, je hebt hulp nodig, je bent nu echt een basket case.

De wachtkamer bij GGZ

Dan zit je in de wachtkamer bij GGZ, tussen de andere hopeloze gevallen, tenminste zo voelt het. En je vraagt je af wat iedereen van je zal denken nu je hier zo zit. De vriendelijke vrouw aan de balie, de mensen op de gang, de mensen die je naar binnen hebben zien gaan. Je weet dat je hier bent omdat het niet zo goed met je gaat, maar hier wordt het nog niet veel beter van.

De diagnose

De psycholoog komt na een gesprek van nauwelijks een uur met de mededeling dat ze vermoedt dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt met wellicht iets van OCD of ADD. Ze kunnen wel wat testjes doen om je definitief dit stempel te geven. Je had gehoopt dat ze je zou vertellen dat het allemaal wel meevalt en dat ze je met wat opbeurende woorden en wat praktische tips weer op de rails zouden hebben. Maar dit is even wat anders, je hebt misschien wel een persoonlijkheidsstoornis. Niet dat je weet wat dat is, laat staan wat je ermee moet, maar het klinkt wel ernstig. Nu begin je je pas echt zorgen te maken.

De oplossing

Na een aantal tests blijk je inderdaad iets te hebben, er is nu echt heel officieel iets niet goed met je. Dat geeft je nou niet bepaald het gevoel dat je een volwaardig deelnemer aan deze maatschappij bent. Je bent een soort van gek, of in elk geval niet helemaal goed. Ze stellen cognitieve gedragstherapie voor. In de praktijk komt het erop neer dat ze gaan graven in je verleden en dat je erachter komt dat het aan je ouders ligt. Die hebben grove steken laten vallen. En dus moet je ze een brief schrijven. Waardoor die arme mensen die het goed bedoelden maar ook niet beter wisten ineens ook verdrietig zijn. Alle negativiteit uit je leven komt naar boven, dingen die je allang vergeten was. Het deksel is van de beerput en ze sturen je gewoon steeds naar huis met de deksel er nog af.

Het probleem

Het probleem bij instellingen als GGZ is dat ze goed zijn in het vaststellen van problemen, maar dat ze nauwelijks praktische oplossingen hebben. Medicijnen zijn symptoombestrijding, daar los je de oorzaak niet mee op. En EMDR is praktisch, maar loodzwaar om te ondergaan, met herbeleving en nog dagen hoofdpijn. En je voelt je officieel niet goed, je loopt bij GGZ en daarmee vertel je jezelf dat het echt echt niet goed gaat en dus ga je daar steeds meer bewijzen voor krijgen (want dat is wat je brein doet, bewijzen zoeken voor wat jij denkt).

Mijn eigen ervaring

Hoe ik weet dat dit doorgaans is hoe het gaat? Doordat ik heel veel mensen spreek die me dit vertellen en doordat ik zelf degene in dit verhaal ben. Ik heb overigens de medicijnen geweigerd en ik heb ook geen brief geschreven aan m'n ouders. Die behoefte voelde ik totaal niet. Ik ben degene met 'het probleem' dus laat mij het oplossen. Ik had geen persoonlijkheidsstoornis, maar een burn-out met een depressie. Maar gaandeweg kwamen er ook vermoedens van OCD en ADD. Nou.... dat heb ik echt niet kan ik je vertellen.

Mijn visie

Mede door deze ervaring is gaandeweg een vrij bijzondere visie en aanpak ontstaan. Praktisch. Jij bent de enige op de hele wereld die directe toegang heeft tot jouw hoofd, dus wie kan het beter oplossen wat daar gebeurt dan jij? En dat gevoel van slachtoffer zijn wil ik ook niet dat je dat hebt! Ik wil dat je het gevoel hebt dat je het zelf kunt oplossen, dat het nog niet zo erg met je is. Dat oplossen ook niet zwaar en moeilijk is. Je bent al helemaal niet minder dan een ander en ook anderen worstelen weleens en zijn weleens onzeker. Dus heb ik een methode die bestaat uit 4 praktische stappen. In het kort zijn dit: RUST in je hoofd, dingen anders opslaan, anders denken en anders kijken.

Mijn oplossing

Mijn programma heet BAAS in eigen hoofd en dat is precies het resultaat. Jij krijgt de controle terug in je eigen hoofd. Ik krijg vaak de vraag of het vergoed wordt door de zorgverzekering. Nee, het wordt niet vergoed en daar zou je blij mee moeten zijn. Er mankeert namelijk niks aan je, dus het is geen zorg. Het is persoonlijke ontwikkeling. Alleen dat al geeft een positiever signaal af aan je brein dan wanneer het vergoed wordt door de zorgverzekering en er dus blijkbaar iets mis met je is.

Persoonlijke ontwikkeling

Hoe ik het zie? Als je wordt geboren ben je je authentieke zelf en gedurende je leven ontwikkel je door dingen die je meemaakt allemaal programmaatjes die je moeten beschermen. Maar nu je ouder bent zitten die programmaatjes je in de weg. Ze kunnen weg. Dat maakt niet dat er iets niet goed is. Het kan alleen beter. En dat doe je door jezelf te ontwikkelen. Door bijvoorbeeld BAAS in eigen hoofd te volgen.