Ik durf niet te kiezen

Niet durven kiezen. Omdat je niet precies weet hoe het zal uitpakken. Omdat het meerdere kanten op kan en omdat je nu eenmaal een levendige fantasie hebt. Met hele levensechte doemscenario's die je een enorme angst aanjagen. Waardoor je je keuze toch nog maar even weer uitstelt. Al weet je allang wat je zou moeten doen. Al is het helemaal niet fijn op de plek waar je nu bent, maar het is wel vertrouwd. En dus doe je niks... En als je niks verandert, verandert er precies niks...

Wat als je de verkeerde keuze maakt?

Het maken van keuzes, het doorhakken van knopen is heel lastig voor perfectionisten en controlfreaks. Wat als je een verkeerde keuze maakt? Wat als de andere keuze toch beter was geweest? Wat als dit gebeurt, wat als dat gebeurt? En dan wil de controlfreak ook nog weten wat er dan precies gebeurt en hoe het dan precies tot in detail zal gaan. En dus kies je niet. Maar in je hoofd blijft het doorzeuren en blijft de twijfel. En langzamerhand vreet die twijfel je van binnen helemaal op.

Loslaten in vertrouwen

Eigenlijk heb ik voor iedereen die zich hierin herkent maar één advies: springen! Een keuze maken, gewoon doen, springen en hopen op een goede afloop. Waarbij hopen helemaal het verkeerde woord is. Vertrouwen is het, voor 100% vertrouwen op een goede afloop. In vertrouwen loslaten. Loslaten hoe het precies zal gaan en loslaten waar je precies uit gaat komen.

Hoe werkt dat dan precies?

Het leven zit wat dat betreft paradoxaal in elkaar. Hoe meer controle je wilt hebben, hoe minder controle je eigenlijk hebt. Je hebt wel de illusie van controle, maar de echt magische dingen gaan niet gebeuren. Er bestaan namelijk veel mooiere uitkomsten dan jij met je beperkte denkbrein kunt berationaliseren. Als je in vertrouwen leert loslaten gebeuren er namelijk magische dingen. En natuurlijk wil je als controlfreak precies weten hoe dat dan werkt. Maar zo werkt het niet... en dan heb ik het over de wet van de aantrekkingskracht.

Mijn magische ervaring met springen en loslaten

Zelf heb ik hier inmiddels zulke fantastische ervaringen mee dat ik volledig in vertrouwen los durf te laten. Ik wil je het magische verhaal over mijn toekomstige woning heel graag vertellen om te demonstreren hoe het werkt. Oké, gaat 'ie... Ik heb zo'n 7 jaar op de rand van een klif gestaan en 7 jaar heb ik getwijfeld of ik moest springen. Het ging om de beslissing of ik het zonder m'n partner zou gaan proberen in het leven. En telkens als ik wou springen drongen zich allemaal doemscenario's aan me op. Ik kon niet voor mezelf zorgen, ik was financieel afhankelijk van 'm, ik was toch helemaal niet technisch, ik zou diep ongelukkig worden alleen, waar moest ik wonen. Wat als het de verkeerde beslissing zou zijn en hij al snel een nieuwe liefde zou hebben en mij zou vergeten? Dus bleef ik.

Kan ik nog terug?

In december 2018 heb ik besloten om te springen. In januari 2019 vond ik het toch te eng en krabbelde ik terug. Uiteindelijk was het mijn zoon die me afgelopen februari dwong om nu definitief te kiezen. En ik sprong. En als je eenmaal springt, dan creëer je momentum zoals ze dat in de wet van de aantrekkingskracht noemen. Dan gaat de sneeuwbal rollen en dan kun je het niet meer stoppen. Mijn hoofd deed bij tijd en wijle hele rare dingen met me en nog steeds zijn er weleens lastige momenten bij. Maar de sleutel is vertrouwen en doordat ik m'n hoofd aardig onder controle heb lukt dat goed.

Doemscenario's

Mijn partner (ja, zo noem ik 'm nog steeds) besloot dat onze fijne woning verkocht moest worden. Ik kon het financieel niet opbrengen om er te blijven wonen en hij wou er niet blijven wonen omdat hij dat emotioneel niet zou trekken. Al snel was de woning verkocht en wisten we dat we per 1 september dakloos zouden zijn als er niet snel iets op ons pad kwam. Ik bedacht voor mezelf doemscenario's van wonen in een sociale huurwoning in een achterstandsbuurt tot slapen onder de brug of op zolder bij m'n ouders. Maar het vertrouwen won het steeds. Het zou goed komen en mooier dan ik zelf zou kunnen bedenken.

Toeval?

Tijdens een lunch kwam mijn vriendin met het idee van een tiny house. Die zouden worden gebouwd aan de rand van ons dorp. Diezelfde avond tagde ze me in een bericht op Facebook. Er was nog één kavel vrij. Ik bedacht me geen moment en stuurde een privébericht. Binnen 10 minuten had ik een bericht terug. 'Hé ik ken jou wel'. Het bleek het leuke mens te zijn waar ik een jaar eerder mee had gesproken over iets voor m''n bedrijf. Zij zat achter het huizenconcept, wat overigens niet per se alleen tiny houses waren tot mijn opluchting. Het bizarre is dat we bij onze eerste ontmoeting in de modelwoning hadden afgesproken. Er kwamen ineens een aantal dingen samen. Toeval?

Je rationele brein kan dit nooit bedenken

Inmiddels ben ik mijn vrijstaande droomhuis(je) aan het ontwerpen die op een kavel van 480 m2 komt te staan. Dit had ik met m'n rationaliseerbrein nooit kunnen bedenken. Er waren nog even wat zorgen over de kavel, ik zou door een extra weg maar weinig overhouden voor mezelf. Het kwam erop neer dat ik de grond van de weg voor de helft moest betalen. Allemaal beren verschenen weer in m'n hoofd, een hele middag volop in de stress en de doemscenario's. Gelukkig kan ik snel schakelen en dus zat ik 's avonds alweer in de vertrouwensmodus. Er zou vast nog een plottwist komen. En die kwam...

Life happens for you, not to you

Vorige maand was er een bijeenkomst op het gemeentehuis en daar hoorde ik dat de weg verplaatst was. Van mijn kavel af, wat mij ineens zo'n 60 m2 extra tuin opleverde. De plottwist waarop ik had vertrouwd dat 'ie zou komen was daar, briljant! You can call me crazy, maar ik geloof 100% in loslaten in vertrouwen en springen, want dan kan de wet van de aantrekkingskracht z'n werk doen! Life happens for you, not to you. De belangrijkste factor is je hoofd, je gedachten.

Wil je ook zo durven vertrouwen? Dan moet je dus van je hoofd af die je gevangen houdt. Ik leer je dat in mijn programma BAAS in eigen hoofd.