Altijd alles op jezelf betrekken? Waarom dat onzin is!

Je kent het vast wel, je bent je van geen kwaad bewust, je bent lekker met je eigen ding bezig en dan ineens voelt iemand zich door jou gekwetst of juist aangevallen. Door hoe je kijkt, door wat je hebt gezegd, of door wat je niet hebt gezegd maar wel had moeten zeggen. Door wat je hebt gedaan of wat je juist niet hebt gedaan. Het is er ineens en je hebt het niet zien aankomen. Je hebt het ook niet zo bedoeld en eerlijk gezegd herinner je je het ook niet meer zo goed. Wat het nog erger maakt want wat ben je voor een hork. Tot zover geen probleem op zich, puur naar de feiten kijkend, Maar dan... dan komt dat heerlijke hoofd van je met de meest duistere gedachten en dan gaat het helemaal verkeerd...

Wie dacht ik wel niet wie ik was

Het was in 2014, er was een dorpsfeest en ik zat in de organisatie voor de straatversiering binnen onze wijk en ik was benoemd tot hoofd communicatie. Na veel getrek aan mensen die in eerste instantie niet mee wilden doen was enkele weken voor het evenement de hele wijk aan het klussen en versieren geslagen. Iedereen genoot van de saamhorigheid binnen onze buurt die hierdoor ontstond en het regende complimenten. Op een zaterdagmiddag stond ik megagrote letters wit te verven op een grasveldje aan het begin van onze wijk. Ineens stond er een vrouw in m'n oor te tetteren, wie dacht ik wel niet wie ik was. Inhoudelijk ben ik het hele verhaal alweer vergeten, maar ze liet weinig van me heel. Sta je met je goeie intenties...

Ik betrok alles op mezelf en kon alleen maar vluchten

Het greep me zo aan dat ik niks anders kon doen op dat moment dan wegfietsen. Naar huis, naar bed, waar het veilig was. Dekens over m'n hoofd en huilen. Huilen alsof de wereld verging. En dat was ook hoe erg het voelde. Was ik echt zo'n hork? Iedereen vond dat vast. Niemand vond me ooit nog leuk. Ik was ook helemaal niet leuk. Nu was ik ook nog jankend weggerend. Wie had dat allemaal gezien? Wat zouden ze denken? Hoe kon ik me ooit nog buitenshuis vertonen? Het was in m'n hoofd echt een enorme ramp en doordat ik daar steeds meer negatieve gedachten aan toe voegde werd de ramp steeds groter en onoverkomelijker.

Een half weekend van m'n leven weggegooid

Natuurlijk bleek uiteindelijk de wereld niet vergaan en kon ik me, met het lood in m'n schoenen, na een weekend piekeren en huilen, weer schoorvoetend in de wijk begeven. Ik kreeg bijval van alle kanten en de complimentenregen ging gewoon verder waar het gestopt was. Alleen was er wel een half weekend van m'n leven weg. Puur door het drama in mijn hoofd. Zo zonde!

Het gaat nooit om jou persoonlijk

Jaren later sprak ik de desbetreffende vrouw bij het buurtvolleybaltoernooi. Ze kwam haar excuses aanbieden dat ze destijds zo tegen me had gedaan. Zij had verkeerd gezeten en ik was niet zo'n slecht mens als zij toen dacht. In de periode waarin het speelde was haar oma net overleden en hun kat was weggelopen. Ze zat gewoon niet zo lekker in haar vel in die tijd. En toen zag ze mij lol hebben met onder andere haar vriend en ik reageerde niet helemaal zoals verwacht op de vermiste kat en voilà alle ingrediënten voor een uitbarsting... Het ging niet om mij persoonlijk. Dat dacht ze op dat moment wel, en ik ging daar zomaar huppetee in mee. Het ging om haar en alleen om haar en wat er in haar leven gaande was en hoe zij in haar vel zat.

Alles op jezelf betrekken is een veel gehoord probleem

Alles op jezelf betrekken, dat is bij mijn coachklanten ook een veel gehoord probleem. Bang zijn om niet goed genoeg of niet leuk genoeg te zijn en daarvoor overal bewijzen zien. Zo maakt Ivana altijd botte grapjes met haar buurvrouw en dat kunnen ze goed van elkaar hebben. Totdat Ivana de fout maakte om dit in het bijzijn van een derde te doen. Ze had er ook nog raar bij gekeken. De buurvrouw was erg boos en nu hadden ze ruzie, tenminste, in de beleving van Ivana. Die ligt er al een paar nachten wakker van omdat ze het veel te persoonlijk opvat. Op woensdag gaat ze altijd koffiedrinken met de buurvrouw en ze weet niet wat ze nu moet doen. Zij is zelf meestal degene die het afspreekappje verstuurt.

Optreden in het circus van een ander

Ineens schiet me een mooie metafoor binnen. Ik vertel dat iedereen een heel complexe verzameling is van gedachten, onzekerheden, overtuigingen en dingen die ze hebben meegemaakt en wat er op dit moment in hun leven speelt. Dat vergelijk ik met een circus. Iedereen heeft zo z'n eigen circus. Iedereen staat in z'n eigen piste met man en macht te jongleren om alle ballen in de lucht te houden. Ondertussen komen de olifanten en de clowns nog langs, kortom een heel gedoe. Jij komt toevallig voorbij en je kijkt raar waardoor er een bal valt. Jouw schuld. Dan heb je twee opties, Je kunt je laten meeslepen de piste in om op te treden in het circus van die ander of je houdt het bij je eigen circus en je eigen piste.

Circus Buurvrouw

Terug naar de koffie en het appje. Wat moest ze nu doen? 'Wat is de juiste actie als je besluit niet op te treden in het circus van de buurvrouw?', vroeg ik haar. En ze snapte de metafoor, want ze zei: dan stuur ik haar gewoon een appje en nodig ik haar net als anders uit voor een kop koffie. Wat mij betreft is er namelijk niks aan de hand. In eerste instantie was ze van plan geweest om het initiatief bij de buurvrouw neer te leggen. Ik ben trots op haar dat ze uiteindelijk wijselijk besluit om niet op te gaan treden in Circus Buurvrouw. Als je naar aanleiding van dit artikel wilt weten hoe ik je kan helpen om jouw piekerhoofd onder controle te krijgen? Kijk dan eens in het menu bij aanbod. Of meld je aan voor de gratis online masterclass 'een UIT-knop voor je brein'.