En dan is het moederdag...
Een beetje onwerkelijk na wat we de afgelopen week hebben meegemaakt. Het verhaal van deze week begint op vrijdag 5 mei, mijn verjaardag. Laat op de avond kreeg ik een telefoontje van mijn schoonzusje. Het gaat niet goed met de moeder van mijn man. We weten dan al twee jaar dat er een moment gaat komen dat we afscheid van haar moeten gaan nemen. In 2003 heeft ze borstkanker gehad, is kankervrij verklaard, maar in 2015 worden er uitzaaiingen aangetroffen, onder andere in haar hoofd.
Bezoekjes
Zaterdag gaan we even bij haar op bezoek en dan schrikken we van het broze hoopje mens dat daar in dat grote bed ligt. Zondag en maandag gaan we weer, net als veel mensen die haar lief hebben. Dinsdag aan het eind van de ochtend belt mijn schoonzusje, het gaat nu echt hard achteruit, de verpleging geeft aan dat we moeten komen. Het wordt een rare, maar bijzondere dag. Vanaf een uur of half twee zitten we met z’n allen rond het bed van mijn schoonmoeder. Ze slaapt, ze reageert nergens meer op...Mooi moment...
Als de rest even snel een hapje gaat eten blijven mijn man en ik bij haar. Dan komt de beste vriendin van mijn schoonmoeder nog even om de deur kijken. Ze zegt lieve dingen... en ineens gaan de ogen van ma nog een laatste keer open. Ze staart naar haar beste vriendin... Mijn man en ik zijn enorm dankbaar dat we daar getuige van hebben mogen zijn. Wat kan zo’n verdrietige dag dan toch nog mooie momenten hebben. Ook het samenzijn met elkaar rond haar bed was bijzonder. Verdrietig en mooi tegelijk.
Mijn man blijft met mijn schoonvader in de nacht van dinsdag op woensdag bij haar. Tegen 6:00 uur valt mijn man even in slaap, maar om 6:18 schrikt hij wakker. Hij hoort haar ademhaling niet meer. Snel wekt hij zijn vader en twee minuten later zijn ze er samen bij als ze heel vredig dit leven verlaat...
Parallelle wereld
En vanaf dat moment komen we in een soort parallelle wereld terecht. Het is dan inmiddels woensdag en het afscheid moet geregeld worden. Tussen alle stress en bedrijvigheid door moet je ruimte zoeken voor je verdriet. Heel af en toe dringen er stukjes van de echte wereld door de bubbel heen waarin we zitten. Hé er is markt, och ja het is al donderdag. Rennende kinderen bij de school van onze dochter, och er was iets met een sponsorloop, waarvoor kunnen we ons niet herinneren. Wij zijn druk met rennen, vliegen en regelen. Foto’s van ma zoeken voor de afscheidsdienst en hier een film van maken. Mijn man moet een nieuw pak. Mijn zoon een overhemd, ik moet nog iets nieuws. Tijd om te rouwen is er niet.Afscheid
Gisteren, zaterdag, was al de afscheidsceremonie. Erg snel na haar overlijden, maar onze zoon moet eindexamen doen komende week. Alle dagen. En de regels daaromheen zijn erg streng. De plechtigheid was prachtig! Wat een mooie bijzondere dag was het. We hebben haar samen opgehaald uit het verpleeghuis waar ze woonde. Daar vormde de verpleging een erehaag, zó mooi! In de kerk kreeg ze een prachtige dienst. Het geloof was erg belangrijk voor haar. We hebben er een mooie mix met veel persoonlijke momenten van kunnen maken. Nadat de laatste mensen vertrokken waren reden we samen, terwijl de kerkklokken luidden en de zon prachtig scheen, richting het crematorium. Daar hebben we heel intiem samen nog afscheid van haar genomen.Songfestival
En dan is daar gisteravond het songfestival, waar mijn dochter en ik altijd zo graag naar mogen kijken samen. Ik heb er maar weinig van mee gekregen moet ik zeggen. Nog voordat de puntentelling begon lag ik te slapen op de bank. Volledig gesloopt door alles...
